Muz, çok hızlı büyüyüp gelişen bir meyve türüdür. Bitki büyümesi ve salkım oluşturabilmesi için fazla miktarda besin maddesine ihtiyaç duyar (Paydaş ve Gübbük, 1991). Bir muzplantasyonunda, yılda hektardan 50 ton ürün alındığında yaklaşık olarak topraktan, 1500 kg K, 450 kg N, 60 kg P2O5, 215 kg Ca, 140 kg Mg, 12 kg Mn, 5 kg Fe, 1.5 kg Zn, 1.25 kg B, 0.5 kg Cu kaldırılmaktadır (Lahav veTurner, 1983). Kaldırılan bu besin elementleri hedeflenen ürün miktarı üzerinden hesaplama yapılarak toprağa geri verilmesi gerekmektedir.
Muz beslenmesi konusunda dünyada ve Türkiye’de birçok araştırma yapılmış olup bilimsel olarak yapılan gübrelenme önerilerinde bu araştırma sonuçları kullanılmaktadır. Diğer taraftan ülkemizde yapılan araştırmalar başlangıçta açık yetiştiricilik yapılan alanlarda ve düşük verimin olduğu yıllarda yapılması nedeniyle araştırmaların son yıllarda örtü altına geçiş, çeşit farklılığı, yüksek verim ve kalite potansiyeli dikkate alınarak düzenlenmesi ve eksik olan araştırmaların yapılması gerekmektedir.
Muz yetiştirilen bölgelerde halen çiftçilerin büyük çoğunluğu yaprak ve toprak analizi yaptırmadan standart gübre uygulamaları ile gübreleme yapmaktadır. Bu ise doğru gübre, doğru miktar, uygun toprağa ve çeşide uygun gübre cinsini uygulamayı engellemekte ve bunların sonucu olarak verim ve kalitede kayıplara, maliyette yükselmeye neden olmaktadır.
Dolayısıyla bilimsel çalışmaların ve sonuçların üretime aktarılması mümkün olamamaktadır. Bunların beraberinde uygulanan yanlış ve fazla gübre çevrenin ve toprağın kirlenmesine neden olmaktadır. Bunun için çiftçi kayıt defteri oluşturulmalı, her yıl düzenli olarak uygun zamanda yaprak ve toprak örneği alınarak bu konuda çalışan laboratuvar kuruluşlarına analiz yaptırılmalı, yapılan tavsiyelere uyularak gübrelemenin yapılması ve bu doğrultuda bitkiler gözlemlenerek oluşabilecek sorunlar teknik danışmanlar aracılığıyla çözülmelidir. Yapılacak bitki ve toprak analizleri düzenli olarak yaptırılmalı, tutulacak kayıtlar düzenli olarak saklanmalıdır.