Bugünkü havucun tarif olarak benzeri 10.yy’da Anadoludan yayılmıştır. 12. yy’da yaşamış Arap yazar İBN-AL AVAM’ın kitabında 2  havuç çeşidi tanımlanmıştır. Bunlardan birincisi kırmızı, lezzetli ve suludur; diğeri ise yeşilimsi sarı renkte, kaba tahminen toprak üstünde yetişen bir varyetedir. 10. yy’da Persler havucu tanımışlar 13-14.yy’larda Çin’e götürmüşlerdir. Havucun buradan Kuzeybatı Avrupa’ya yayıldığı tahmin edilmektedir. Kültür havucunun 13. yy’da İtalya’da, 14.yy’da Fransa,Almanya ve Hollanda’da, 15. yy’da İngiltere’de yetiştirildiği zannedilmektedir. 16. yy’ın sonlarında Avrupa ve Arap ülkelerinde sarı ve mor tipteki havuçlar biliniyordu.

 

Mor renkli havuçlar önceleri en iyi havuç olarak değerlendirilirken daha sonraları kullanıldıkları yemeklere rengini verdiğinden dolayı önemini kaybetmişlerdir. Ancak günümüzde daha sonra yapılan ıslah çalışmaları sonucu sarı renkte havuç ortaya çıkmıştır. Ve sarı renkli havuç morun yerini almıştır fakat bugün bile Asya’da, Anadolu’nun bazı yerlerinde ve Mısır’da mor renkli havuca rastlanmaktadır. Bu sırada turuncu renkteki havuç ıslah edilmiş (17-18.yy,Hollanda) ve kalitesinin sarıdan daha yüksek olduğu anlaşılınca, sarı renkli havucun kullanımı yalnız hayvan besleme ile sınırlı kalmıştır.

 

Beyaz havucun ne zaman ortaya çıktığı bilinmemektedir fakat sarı havuçtan geliştirildiği düşünülmektedir.

Turuncu havucun ıslahı ve kökeni hakkında iki önemli teori mevcuttur. Birincisi;Başkalaşım Teorisi’dir. Mor köke sahip havuçlar Afganistan’da ıslah edilmiş buradan Akdeniz çevresi, Batı Avrupa ve Çine yayılmış, 17.yy.’da da Japonya’da yetiştiriciliği yapılmıştır. Bu teoriye göre turuncu ve beyaz havuçlar sarı havucun başkalaşımından ortaya çıkmıştır.